İrlandalı Richard Hendrick Coronayı Anlatan Şiiri

Evet, korku var.
Evet, karantina var.
Evet, panik temelli alışveriş var.
Evet, hastalık var.
Evet, hatta ölüm bile var.

Ancak…

Diyorlar ki yıllar süren gürültüden sonra, Wuhan’da artık kuş sesleri duyulabilir oldu.

Diyorlar ki, sadece birkaç hafta süren bir sükunetten sonra bile, gökyüzünü kaplayan kalın gri duman kayboldu, yerini mavi ve berrak gökyüzüne bıraktı.

Diyorlar ki Assisi’nin sokaklarında insanlar, boş meydanların köşelerinden birbirlerine şarkı söylüyorlar. Camlarını açık tutuyorlar ki, hastalıkla yalnız baş edenlerin odalarına kadar girsin sesleri, ailelerinin sesiyle dolsun odalar.

Diyorlar ki İrlanda’nın batısında bir otel, evden çıkamayanlara ücretsiz yemek götürüyor.

Bugün tanıdığım genç bir kadın, üstünde kendi numarası olan kartlar dağıtıyor mahallesinde ki, yalnız başına kalmış bakıma muhtaç yaşlıların arayacak birisi olsun.

Bugün kliseler, camiiler, sinagoglar ve tapınaklar sokakta yaşayanları, hastaları ve düşkünleri misafir etmeye hazırlanıyor.

Tüm dünyada insanlar yavaşlıyor ve düşünüyor, komşularına farklı bir gözle bakmaya başlıyor,

Tüm dünyada insanlar bambaşka bir gerçekliğe uyanıyor:

Aslında ne kadar büyük olduğumuza,
Kontrolümüzün ne kadar az olduğuna,
Ve gerçekten önemli olanın ne olduğuna:
Sevgiye

Evet korkunun olduğunu biliyor ve dua ediyoruz. Ama nefretin olmasına gerek olmadığını görüyoruz.

Evet karantina var, ama yalnızlık yok.

Evet hastalık var, ama ruhunun hastalanmasına gerek yok.

Evet ölüm var, ama sevginin yeniden doğuşu da var.

Hayatı nasıl yaşayacağınıza dair yaptığınız seçimlerin şu anda farkına varın.

Bugün, nefes alın. Paniğin yarattığı gürültünün ardındakini dinleyin.

Kuşlar yeniden şarkı söylüyor,
Gökyüzü yeniden berraklaşıyor,
Bahar geliyor.
ve sevgi bizi her an sarmalıyor.

Şimdi ruhunun kapılarını aç
ve
Sesin boş meydanın ucuna kadar gitmeye yetmeyecekse bile…
Şarkını söyle.